Γκιζέλα Ντάλι

Από
Η Γκιζέλα Ντάλι (27 Αυγούστου 1940 - 10 Σεπτεμβρίου 2010) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. 
Γεννήθηκε στην Πλάκα Αθηνών στις 27 Αυγούστου του 1940.  
Το πραγματικό της όνομα ήταν Αδαμαντία - Διαμάντω - όπως έλεγε και η ίδια, Μαυροειδή.  
Σπούδασε στη σχολή χορού Ανωμερίτου, στη σχολή «Καλών Τεχνών» και στη δραματική σχολή «Εθνικού Ωδείου». 

Γνωστή έγινε στις δεκαετιες του '60 και '70 κυρίως από τον κινηματογράφο. 

Αποσύρθηκε νωρίς από τον καλλιτεχνικό χώρο (1976). 

Από εκεί και ύστερα έζησε στη Νάξο -την πατρίδα της από τη μεριά της μητέρας της- όπου ανέπτυξε και πολιτιστική δραστηριότητα. 

Υπήρξε σύζυγός της ο σκηνοθέτης Ντίμης Δαδήρας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Από
Εικόνα
Οι Δυτικές συνοικίες δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 1996 όπου τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος μεγάλωσαν, ζουν και δημιουργούν. Η μουσική που παίζουν χαρακτηρίζεται ως μελωδικό ελληνικό ροκ. Σημαντικές στιγμές του συγκροτήματος είναι: Η πρόκριση και συμμετοχή στο συλλεκτικό cd με το τραγούδι “θα βάλω τα δυνατά μου” του περιοδικού «Ποπ και Ροκ» το Σεπτέμβριο του 1998 για τα 20 χρόνια του περιοδικού. Η πρώτη θέση στον διαγωνισμό νέων ελληνικών ροκ συγκροτημάτων που έγινε τον Μάρτιο του 1999 στον «ΜΥΛΟ» της Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε 58 συμμετέχοντες. Η υπογραφή συμβολαίων με την δισκογραφική εταιρία Alpha Records και η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τον Ιούλιο του 2001 με τίτλο «ΤΗΣ ΙΡΙΔΟΣ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ». Από το c.d. ξεχώρισαν το «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ» και το «ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ» και έγινε ΧΡΥΣΟ σε πωλήσεις σε ΕΛΛΑΔΑ και ΚΥΠΡΟ 2 χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2003. Τον Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφορεί το δεύτερο c.d. με τίτλο «ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ» με χαρακτηριστικό τραγούδι τον «ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ» και
Διαβάστε περισσότερα

ΘΥΜΗ ΚΑΙΤΗ

Από
Εικόνα
Θα αφήσω τη μανούλα μου Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο ) Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο ) Θ' αφήσω τη μανούλα μου και το φιλί μου πίσω καθώς τ' αστέρι που κυλά, στην ξενιτιά θα σβήσω. Θα τις θυμάμαι τις στιγμές αργά Σαββάτο βράδυ που λάμπανε τα χέρια της αστέρια στο σκοτάδι. Με τάιζε γλυκό ψωμί και μου 'στρωνε να γείρω ήταν τα χέρια της φτερά και το φιλί της μύρο. Και το πικρό μας σπιτικό ως έμπαινε η μέρα γινόταν ύμνος και ψαλμός, είχε ζωής αέρα. Ήταν η θάλασσα φιλί και ο αφρός αγάπη ήταν παιχνίδι ο άνεμος και το τραγούδι αλάτι. Ήταν ευχή ο ουρανός κι ο ορίζοντας ελπίδα γιορτή ο μόλος κι ο γιαλός που δεν την ξαναείδα.
Διαβάστε περισσότερα