ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Γεννήθηκε στα 1892 στο προάστιο Αρναούκιοϊ της Πόλης. Από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική, έπαιζε ούτι και κιθάρα, και άρχισε γύρω στα 1910 να εργάζεται επαγγελματικά ως τραγουδιστής.
Με αφορμή τα όμορφα "τσακίσματα", και τους "κυματισμούς" της φωνής του, απέκτησε το παρατσούκλι Νταλγκάς (που στα ελληνικά σημαίνει "πάθος", και στα τουρκικά "κυματισμός"), με το οποίο έμελλε να γίνει περισσότερο γνωστός στη συνέχεια. Το 1919 παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη την Αργυρώ Νικολάου με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Άννα.
Μεταξύ 1920 - 22 με την ορχήστρα του τραγουδά στο υπερωκεάνιο «Βασιλεύς Αλέξανδρος» για τους Έλληνες μετανάστες που ταξιδεύουν στην Αμερική. Εκεί μαθαίνει τα νέα για τη Μικρασιατική καταστροφή και εγκαθίσταται με την οικογένειά του μόνιμα στην Ελλάδα, στον Πειραιά αρχικά μαι αργότερα στα Πετράλωνα.
Στην Ελλάδα αρχίζει να εργάζεται ως τραγουδιστής ή μουσικός σε διάφορα κέντρα με Σμυρνέικα, λαϊκά, και ρεμπέτικα συγκροτήματα. Μεταξύ των συνεργατών του αυτή την εποχή, ο Κώστας Τζόβενος, ο Δημήτρης Σέμσης, ο Κώστας Καρίπης, ο Σπύρος Περιστέρης, κ.ά. Την ίδια περίοδο αρχίζει να συνθέτει και δικά του τραγούδια.
Στη δισκογραφία εμφανίζεται μεταξύ 1926 - 1933, ηχογραφώντας κυρίως στην His Master's Voice, περισσότερα από 400 ρεμπέτικα και παραδοσιακά τραγούδια. Ως τραγουδιστής υπήρξε ανεπανάληπτος, ενώ λόγω των εξαιρετικών φωνητικών του ικανοτήτων αναδείχτηκε ως ένας από τους καλύτερους -μαζί με τον Κώστα Νούρο και το Βαγγέλη Σωφρονίου- εκτελεστές μανέδων.
Μετά το 1933, και ενώ έχει ήδη εγκαταλείψει το ούτι και παίζει κιθάρα, εξαφανίζεται από τη δισκογραφία και αρχίζει να εμφανίζεται σε διάφορες αριστοκρατικές ταβέρνες τραγουδώντας ελαφρά (καντάδες, ρομάντζες, επιθεωρησιακά κ.λ.π.) τραγούδια.
Κύριος συνεργάτης του αυτή την εποχή ο Φίλανδρος Μάρκου (ο μετέπειτα σύζυγος της κόρης του Νταλγκά, Άννας). Μεταξύ 1937 - 1939, επανεμφανίζεται ως συνθέτης στη δισκογραφία, με ένα μικρό αριθμό ελαφρών τραγουδιών. Συνεχίζει τις εμφανίσεις του μέχρι το 1941. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, εγκαταλείπει το πάλκο, βυθίζεται στη μελαγχολία και πεθαίνει τελικά στις αρχές του 1945.
